Dat is wat ik vaak tegen mijzelf zeg, wanneer mijn gedachtes een loopje met me nemen. Alleen gisteren werden de gedachtes toch iets te echt, en dat is ontzettend slopend.
0 Reacties
Met de depressie gaat het goed...
Ik heb al een tijd niet meer geschreven, maar geen bericht is niet altijd een goed bericht. Het gaat wisselend, maar de laatste weken weer erg slecht. Ik vecht hard om beter te worden, om me beter te voelen, maar de klappen die ik uitdeel, komen ook weer terug. Er is nog een lange weg te gaan, en soms zou ik willen dat er een afslag is, zodat ik deze weg kan verlaten. Maar helaas, immer gerade aus is de enige oplossing, want terug is ook geen optie. Maandag is vaak een slechte dag, zo ook vandaag. Ik heb een aantal dagen slecht geslapen, dus dat moest ik ergens inhalen. Vandaag werd ik om half 12 wakker, uitgerust en fit zou je denken. Maar het kostte me nog bijna een uur om mijn bed uit te komen. Ik wilde en kon echt niks. Eenmaal beneden heb ik me een ontbijt, of beter gezegd lunch gemaakt en ben ik op de bank gaan zitten. Daar zit ik nu nog steeds. Het enige wat ik op zo'n dag kan, is voldoen aan mijn primaire levensbehoefte, eten, drinken en naar het toilet gaan. Verder zit ik op de bank, roerloos naar de televisie te staren. Zelfs de mooie bruidsjurken van Say yes to the dress begonnen me tegen te staan. Het enige waar ik me voor van de bank kon slepen, was voor het op zetten van een film. Titanic, want dat past goed bij mijn mood vandaag. De Titanic is wederom gezonken, en ondanks dat ik kan genieten van de film en soms met een brede lach naar knappe Leo kijk, kan het mijn mood niet verbeteren. Het verslechterd op het moment dat ik me realiseer dat ik vroeger deze film ontelbare keer keek, soms wel drie keer op een dag. Een wat uit de hand gelopen verslaving zou je denken, zij het niet dat ik dat deed op de dagen dat ik me erg slecht voelde, eigenlijk zoals vandaag. Een vlucht uit de werkelijkheid, even niet denken aan de sneltrein van gedachtes in mijn hoofd, even niet letten op de pijn en verdriet die als een fanfare door mijn lijf gieren. Laatst kwam ik erachter dat stormchasen soms ook een vlucht uit de werkelijkheid is voor mij. Gewoon maar op pad gaan en focussen op de storm in de lucht, niet op de storm in mijn lijf. Dat maakte dat ik op pad ging voor stormen die eigenlijk niet de moeite waard waren. Pas later bedacht ik me dat dit een manier was om even niet na te hoeven denken over alle narigheid. Kon ik maar iedere dag stormchasen, wegvluchten van mijn verleden, wegvluchten van de pijn en verdriet, weg van mijn vertrouwde bank. Ik zou graag een vogel willen zijn, vrij en gewoon op gevoel gaan vliegen waar je heen wilt. Niet teveel nadenken, niet teveel doen. Niks moeten, gewoon genieten van de vrijheid, genieten van je geweldige uitzicht, genieten van het zitten in bomen en van het gekakel van soortgenoten. Maar helaas ben ik geen vogel, en kan ik niet vliegen. Toch voel ik af toe de vrijheid, vooral wanneer ik kan genieten van het weer, van een paard of van het bijzijn van vrienden of familie. Afgelopen weekend gaven we een feestje, en er waren veel vrienden en familie aanwezig. Ook al voelde ik me slecht, die avond voelde ik me rijk, even was de depressie aan de kant geschoven. Het hebben van dierbare om me heen, geeft me vrijheid. Maar nu niet stormchasen, geen vrienden om me heen, geen feestje. En dan is het soms afzien, zoals vandaag. Ik zit veilig op de bank, mijn liefde is zorgzaam als altijd. Ja, met de depressie gaat het goed. En met mij? Vraag het me over een tijdje weer. Veel mensen genieten van dit mooie weer, lekker buiten zitten, buiten dingen ondernemen. Vandaag kan ik dat niet, ik wil binnen zitten, in mijn veilige haven. Geen mooi weer voor mij.
Nee, ik ben geen topper op het gebied van emoties uiten. Begrijp me niet verkeerd, ik kan ontzettend blij worden, tot tranen aan toe zelfs, dat is een eitje. Verdriet is al een stapje moeilijker, al ben ik inmiddels ook redelijk pro in het laten varen van mijn tranen. Ik schuw ze niet meer, al blijft het niet mijn favoriete hobby. Maar boosheid en woede, met die emoties kan ik niet zoveel.
Met enige regelmaat krijg ik te horen dat mensen het niet aan me zien dat het soms niet goed gaat. Ik ben vrolijk, praat veel en ik lach. Ik lijk bijna normaal. Het contrast tussen wat ik schrijf en hoe ik ben naar anderen toe is misschien groot, maar minder groot dan je misschien denkt.
Soms gaat het echt even niet meer. je bent down, zit niet lekker in je vel. Het lukt gewoon niet. Ik heb hier last van, maar niet alleen vandaag, maar al te lang.
Het gaat niet goed met me. Ik ben dipjes gewend, vaak na een goede huilbui ging dit wel over. Maar nu helpt huilen niet meer. Steven ik af op een depressie? Ik weet het niet, maar ik weet wel, dat het al te lang duurt. Deze onrust in mijn lijf. Zoveel moeten doen, maar niet meer zien wat. Ik heb constant chaos in mijn lijf, alsof ik constant achter de feiten aan loop. Ik overzie het niet meer, en dat maakt me rusteloos. Constante spanning, met daarbij de bijbehorende klachten. Veel moe, vaak lusteloos, maar vooral, zie ik even niet hoe ik het allemaal weer voor elkaar krijg. Het maakt me verdrietig, ik voel me constant down. Ik val af in kilo's, maar mijn lijf en mijn hoofd worden met de dag zwaarder. Het liefst wil ik weer in mijn veilige haven gaan zitten op de bank. Dekentje over me heen, en niks hoeven doen. Ik word vergeetachtig, waardoor ik dus ook echt dingen vergeet en dat maakt het alleen maar erger. Ik word boos op mezelf, hoe kan ik dat nou doen!? Of juist niet doen? Ik ga meer aan mezelf twijfelen, ik ben bang dat mensen dingen over me denken. Dingen waarvan ik weet dat het onzin is, maar ik voel me dan zo onzeker. De spanning in mijn lijf is frustrerend, het is er altijd. Het is nooit weg. Vanaf het moment dat ik wakker wordt, tot het moment dat ik ga slapen is die spanning er, en ik kan er niks tegen doen. Dit keer niet. Wat me nog het meeste frustreert, is dat het bijna niet meer goed gaat. Als goede vrienden aan me vragen hoe het gaat, zeg ik de laatste dagen 'niet zo goed'. Alweer niet nee, Als ik dat toch eens zou kunnen, me gewoon regelmatig eens goed voelen, in plaats van me meestal slecht voelen. Ik zou daar zoveel voor over hebben. Maar dat kan niet, en dat maakt me misschien nog het meest verdrietig. Wanneer is het eens genoeg met die nare gevoelens? Heel soms gaat het even goed. Dan kan ik even genieten van wat ik doe. Maar die momenten zijn schaars, maar koester ik wel. Er staat al een paar dagen een kerstboom in huis, nog niet opgetuigd. Normaal was ik dol op de kerstperiode, en kon ik niet wachten totdat ik eindelijk die boom kon versieren. Maar nu kan dat hele idee de boom in. Ik zie er de lol niet meer van in. Uiteindelijk zal die boom wel opgetuigd worden, in een van die spaarzaam goede momenten die ik hopelijk heb deze week. Maar over het algemeen is het nu even kut, gewoon kut. En het duurt te lang, en ik kan het niet zelf oplossen dit keer. Dus geen schop onder mijn hol dit keer om maar weer door te gaan, maar dit keer een schop onder mijn hol om maar eens de stap te maken naar de huisarts. Weer dat riedeltje met psychologen, waar ik eigenlijk geen zin in heb. Maar ik kan het niet alleen, dus zoek ik hulp om het weer alleen te kunnen. En ooit zal ik me dan weer goed voelen. Ook al is het maar af en toe, want nu neem ik daar heel veel genoegen mee. Al de hele dag zit ik naar mijn zelfgeprinte samenvatting te kijken voor school. Het is de bedoeling dat ik dit leer, maar mijn ogen staan niet in contact met mijn hersenen. Ik zie wel, maar ik lees niks.
Iedereen huilt wel eens, om een zielige film, een heftige gebeurtenis of om het verlies van een persoon. Maar huilen kan ook zonder dat je weet waarom. Tranen vloeien, het kan niet stoppen en het doet pijn, veel pijn.
Als ik mensen mijn verleden vertel, kijken ze me vreemd aan. Jij? Therapie gehad? Ja hallo, ik ben niet gek hoor! Ohh... Sommige mensen denken dat je zwaar gestoord moet zijn om hulp te vragen, helaas is dat niet zo. Mensen zoals jij en ik, kunnen gewoon een boel zooi tegenkomen in hun leven. Dat maakt me niet gek of gestoord, ik begon gewoon normaal, met een boel zooi in mijn lijf en hoofd. Alleen zie je dat niet van de buitenkant.
Al mijn hele leven vecht ik tegen negatieve gevoelens, tegen deze dipjes, die een lange tijd ook een depressie was. Ik gok dat ik vanaf mijn 14e al depressieve klachten had, welke op mijn 18e erger werden, maar pas op mijn 25e werd de situatie onhoudbaar. Ik stortte volledig in, ik kon niet meer. Zo'n 2 jaar ben ik in therapie geweest, waarvan 11 maanden in deeltijdtherapie. Die therapie is mijn redding geweest, ik ben uit een diep dal gekropen, het dal van niet meer willen leven, het dal van uitzichtloosheid, het dal van pijn, zoveel pijn, het dal van de overspoelende emoties. Dit dal was vreselijk en ik hoop dat nooit meer mee te maken. Na mijn therapie ging het langzaamaan beter. Maar ik bleef, en blijf dipjes houden. Deze dipjes, of dippen, want soms zijn ze best heftig, heb ik mijn hele leven al. Voor therapie waren ze ongecontroleerd. Paniekaanvallen en huilbuien overspoelde me, maar ik had geen idee wat er gebeurde. Nu weet ik dat wel, maar dat maakt het niet makkelijk. Want de dipjes zijn er dus nog steeds. Nu zit ik er middenin. Het is nu 2 jaar na mijn therapie, en ik ben op dit moment vooral boos dat ik het nog steeds heb. Ik voel me heel down, er is chaos in mijn lijf. Mijn hoofd is zwaar en doet zeer, mijn gezicht staat verdrietig. Ik schiet van de ene emotie in de andere, en ik kan er niks tegen doen. Mijn buik is als een wasmachine, waar alle emoties in rondtollen. Het zorgt voor buikpijn en misselijkheid. En ik ben moe, zo moe... Ik MOET vooral niks doen. Naar school moeten lukt nu niet, ik raak al in paniek als ik er aan denk. Gisteren heb ik mezelf naar mijn verzorgpaard gesleept, maar eenmaal daar voelde ik de paniek alweer in mijn lijf rondgieren. Eenmaal thuis was de bank mijn veilige haven. Die bank, dat is mijn eilandje. Urenlang kan ik vanaf de bank apathisch naar de tv staren. Ook al heb ik honger, ook al moet ik naar het toilet, ik blijf zitten, want als ik wat ga doen, gaat mijn hoofd weer nadenken en komen die kutgevoelens weer omhoog. Pas als ik bijna in mijn broek pies of kotsmisselijk wordt van de honger, sleep ik mezelf van de bank. Nu heb ik eindelijk wat gegeten, of eerder gezegd naar binnen geduwd, want eten is ook geen succes als ik me zo slecht voel. Was ik maar op de bank blijven zitten, op mijn veilige eilandje, want nu voel ik alle zooi weer door mijn lijf heen gieren. Maar ik laat het er niet bij zitten, en daarom ben ik dit maar gaan schrijven, in de hoop om het van me af te zetten. Maar helaas, heel veel beter wordt het er niet van. Dan maar weer naar die bank, en weer apathisch voor me uit staren. Dit keer neem ik wat eten mee, dan kan ik wat langer blijven zitten. En dat maakt het allemaal wat dragelijker, die zooi in mijn lijf. Dat mooie slanke lijf, dat is enkel de verpakking van pijn, verdriet en rotzooi. Voor nu dan, want als ik straks keihard huil, echt helemaal kapot ga, mijn gezicht zo hard fronst door de boosheid en verdriet, mijn ogen dik worden, mijn lijf schokt, daarna is het weer goed. Voor even dan. |
Archieven
Mei 2016
Categorieën |