Soms gaat het echt even niet meer. je bent down, zit niet lekker in je vel. Het lukt gewoon niet. Ik heb hier last van, maar niet alleen vandaag, maar al te lang.
Het gaat niet goed met me. Ik ben dipjes gewend, vaak na een goede huilbui ging dit wel over. Maar nu helpt huilen niet meer. Steven ik af op een depressie? Ik weet het niet, maar ik weet wel, dat het al te lang duurt. Deze onrust in mijn lijf. Zoveel moeten doen, maar niet meer zien wat. Ik heb constant chaos in mijn lijf, alsof ik constant achter de feiten aan loop. Ik overzie het niet meer, en dat maakt me rusteloos. Constante spanning, met daarbij de bijbehorende klachten. Veel moe, vaak lusteloos, maar vooral, zie ik even niet hoe ik het allemaal weer voor elkaar krijg.
Het maakt me verdrietig, ik voel me constant down. Ik val af in kilo's, maar mijn lijf en mijn hoofd worden met de dag zwaarder. Het liefst wil ik weer in mijn veilige haven gaan zitten op de bank. Dekentje over me heen, en niks hoeven doen. Ik word vergeetachtig, waardoor ik dus ook echt dingen vergeet en dat maakt het alleen maar erger. Ik word boos op mezelf, hoe kan ik dat nou doen!? Of juist niet doen? Ik ga meer aan mezelf twijfelen, ik ben bang dat mensen dingen over me denken. Dingen waarvan ik weet dat het onzin is, maar ik voel me dan zo onzeker.
De spanning in mijn lijf is frustrerend, het is er altijd. Het is nooit weg. Vanaf het moment dat ik wakker wordt, tot het moment dat ik ga slapen is die spanning er, en ik kan er niks tegen doen. Dit keer niet.
Wat me nog het meeste frustreert, is dat het bijna niet meer goed gaat. Als goede vrienden aan me vragen hoe het gaat, zeg ik de laatste dagen 'niet zo goed'. Alweer niet nee, Als ik dat toch eens zou kunnen, me gewoon regelmatig eens goed voelen, in plaats van me meestal slecht voelen. Ik zou daar zoveel voor over hebben. Maar dat kan niet, en dat maakt me misschien nog het meest verdrietig. Wanneer is het eens genoeg met die nare gevoelens?
Heel soms gaat het even goed. Dan kan ik even genieten van wat ik doe. Maar die momenten zijn schaars, maar koester ik wel. Er staat al een paar dagen een kerstboom in huis, nog niet opgetuigd. Normaal was ik dol op de kerstperiode, en kon ik niet wachten totdat ik eindelijk die boom kon versieren. Maar nu kan dat hele idee de boom in. Ik zie er de lol niet meer van in.
Uiteindelijk zal die boom wel opgetuigd worden, in een van die spaarzaam goede momenten die ik hopelijk heb deze week. Maar over het algemeen is het nu even kut, gewoon kut. En het duurt te lang, en ik kan het niet zelf oplossen dit keer. Dus geen schop onder mijn hol dit keer om maar weer door te gaan, maar dit keer een schop onder mijn hol om maar eens de stap te maken naar de huisarts. Weer dat riedeltje met psychologen, waar ik eigenlijk geen zin in heb. Maar ik kan het niet alleen, dus zoek ik hulp om het weer alleen te kunnen. En ooit zal ik me dan weer goed voelen. Ook al is het maar af en toe, want nu neem ik daar heel veel genoegen mee.
Het gaat niet goed met me. Ik ben dipjes gewend, vaak na een goede huilbui ging dit wel over. Maar nu helpt huilen niet meer. Steven ik af op een depressie? Ik weet het niet, maar ik weet wel, dat het al te lang duurt. Deze onrust in mijn lijf. Zoveel moeten doen, maar niet meer zien wat. Ik heb constant chaos in mijn lijf, alsof ik constant achter de feiten aan loop. Ik overzie het niet meer, en dat maakt me rusteloos. Constante spanning, met daarbij de bijbehorende klachten. Veel moe, vaak lusteloos, maar vooral, zie ik even niet hoe ik het allemaal weer voor elkaar krijg.
Het maakt me verdrietig, ik voel me constant down. Ik val af in kilo's, maar mijn lijf en mijn hoofd worden met de dag zwaarder. Het liefst wil ik weer in mijn veilige haven gaan zitten op de bank. Dekentje over me heen, en niks hoeven doen. Ik word vergeetachtig, waardoor ik dus ook echt dingen vergeet en dat maakt het alleen maar erger. Ik word boos op mezelf, hoe kan ik dat nou doen!? Of juist niet doen? Ik ga meer aan mezelf twijfelen, ik ben bang dat mensen dingen over me denken. Dingen waarvan ik weet dat het onzin is, maar ik voel me dan zo onzeker.
De spanning in mijn lijf is frustrerend, het is er altijd. Het is nooit weg. Vanaf het moment dat ik wakker wordt, tot het moment dat ik ga slapen is die spanning er, en ik kan er niks tegen doen. Dit keer niet.
Wat me nog het meeste frustreert, is dat het bijna niet meer goed gaat. Als goede vrienden aan me vragen hoe het gaat, zeg ik de laatste dagen 'niet zo goed'. Alweer niet nee, Als ik dat toch eens zou kunnen, me gewoon regelmatig eens goed voelen, in plaats van me meestal slecht voelen. Ik zou daar zoveel voor over hebben. Maar dat kan niet, en dat maakt me misschien nog het meest verdrietig. Wanneer is het eens genoeg met die nare gevoelens?
Heel soms gaat het even goed. Dan kan ik even genieten van wat ik doe. Maar die momenten zijn schaars, maar koester ik wel. Er staat al een paar dagen een kerstboom in huis, nog niet opgetuigd. Normaal was ik dol op de kerstperiode, en kon ik niet wachten totdat ik eindelijk die boom kon versieren. Maar nu kan dat hele idee de boom in. Ik zie er de lol niet meer van in.
Uiteindelijk zal die boom wel opgetuigd worden, in een van die spaarzaam goede momenten die ik hopelijk heb deze week. Maar over het algemeen is het nu even kut, gewoon kut. En het duurt te lang, en ik kan het niet zelf oplossen dit keer. Dus geen schop onder mijn hol dit keer om maar weer door te gaan, maar dit keer een schop onder mijn hol om maar eens de stap te maken naar de huisarts. Weer dat riedeltje met psychologen, waar ik eigenlijk geen zin in heb. Maar ik kan het niet alleen, dus zoek ik hulp om het weer alleen te kunnen. En ooit zal ik me dan weer goed voelen. Ook al is het maar af en toe, want nu neem ik daar heel veel genoegen mee.