Met de depressie gaat het goed...
Ik heb al een tijd niet meer geschreven, maar geen bericht is niet altijd een goed bericht. Het gaat wisselend, maar de laatste weken weer erg slecht. Ik vecht hard om beter te worden, om me beter te voelen, maar de klappen die ik uitdeel, komen ook weer terug. Er is nog een lange weg te gaan, en soms zou ik willen dat er een afslag is, zodat ik deze weg kan verlaten. Maar helaas, immer gerade aus is de enige oplossing, want terug is ook geen optie.
Maandag is vaak een slechte dag, zo ook vandaag. Ik heb een aantal dagen slecht geslapen, dus dat moest ik ergens inhalen. Vandaag werd ik om half 12 wakker, uitgerust en fit zou je denken. Maar het kostte me nog bijna een uur om mijn bed uit te komen. Ik wilde en kon echt niks.
Eenmaal beneden heb ik me een ontbijt, of beter gezegd lunch gemaakt en ben ik op de bank gaan zitten. Daar zit ik nu nog steeds. Het enige wat ik op zo'n dag kan, is voldoen aan mijn primaire levensbehoefte, eten, drinken en naar het toilet gaan. Verder zit ik op de bank, roerloos naar de televisie te staren. Zelfs de mooie bruidsjurken van Say yes to the dress begonnen me tegen te staan. Het enige waar ik me voor van de bank kon slepen, was voor het op zetten van een film. Titanic, want dat past goed bij mijn mood vandaag.
De Titanic is wederom gezonken, en ondanks dat ik kan genieten van de film en soms met een brede lach naar knappe Leo kijk, kan het mijn mood niet verbeteren. Het verslechterd op het moment dat ik me realiseer dat ik vroeger deze film ontelbare keer keek, soms wel drie keer op een dag. Een wat uit de hand gelopen verslaving zou je denken, zij het niet dat ik dat deed op de dagen dat ik me erg slecht voelde, eigenlijk zoals vandaag. Een vlucht uit de werkelijkheid, even niet denken aan de sneltrein van gedachtes in mijn hoofd, even niet letten op de pijn en verdriet die als een fanfare door mijn lijf gieren.
Laatst kwam ik erachter dat stormchasen soms ook een vlucht uit de werkelijkheid is voor mij. Gewoon maar op pad gaan en focussen op de storm in de lucht, niet op de storm in mijn lijf. Dat maakte dat ik op pad ging voor stormen die eigenlijk niet de moeite waard waren. Pas later bedacht ik me dat dit een manier was om even niet na te hoeven denken over alle narigheid.
Kon ik maar iedere dag stormchasen, wegvluchten van mijn verleden, wegvluchten van de pijn en verdriet, weg van mijn vertrouwde bank. Ik zou graag een vogel willen zijn, vrij en gewoon op gevoel gaan vliegen waar je heen wilt. Niet teveel nadenken, niet teveel doen. Niks moeten, gewoon genieten van de vrijheid, genieten van je geweldige uitzicht, genieten van het zitten in bomen en van het gekakel van soortgenoten.
Maar helaas ben ik geen vogel, en kan ik niet vliegen. Toch voel ik af toe de vrijheid, vooral wanneer ik kan genieten van het weer, van een paard of van het bijzijn van vrienden of familie. Afgelopen weekend gaven we een feestje, en er waren veel vrienden en familie aanwezig. Ook al voelde ik me slecht, die avond voelde ik me rijk, even was de depressie aan de kant geschoven. Het hebben van dierbare om me heen, geeft me vrijheid.
Maar nu niet stormchasen, geen vrienden om me heen, geen feestje. En dan is het soms afzien, zoals vandaag. Ik zit veilig op de bank, mijn liefde is zorgzaam als altijd. Ja, met de depressie gaat het goed. En met mij? Vraag het me over een tijdje weer.
Ik heb al een tijd niet meer geschreven, maar geen bericht is niet altijd een goed bericht. Het gaat wisselend, maar de laatste weken weer erg slecht. Ik vecht hard om beter te worden, om me beter te voelen, maar de klappen die ik uitdeel, komen ook weer terug. Er is nog een lange weg te gaan, en soms zou ik willen dat er een afslag is, zodat ik deze weg kan verlaten. Maar helaas, immer gerade aus is de enige oplossing, want terug is ook geen optie.
Maandag is vaak een slechte dag, zo ook vandaag. Ik heb een aantal dagen slecht geslapen, dus dat moest ik ergens inhalen. Vandaag werd ik om half 12 wakker, uitgerust en fit zou je denken. Maar het kostte me nog bijna een uur om mijn bed uit te komen. Ik wilde en kon echt niks.
Eenmaal beneden heb ik me een ontbijt, of beter gezegd lunch gemaakt en ben ik op de bank gaan zitten. Daar zit ik nu nog steeds. Het enige wat ik op zo'n dag kan, is voldoen aan mijn primaire levensbehoefte, eten, drinken en naar het toilet gaan. Verder zit ik op de bank, roerloos naar de televisie te staren. Zelfs de mooie bruidsjurken van Say yes to the dress begonnen me tegen te staan. Het enige waar ik me voor van de bank kon slepen, was voor het op zetten van een film. Titanic, want dat past goed bij mijn mood vandaag.
De Titanic is wederom gezonken, en ondanks dat ik kan genieten van de film en soms met een brede lach naar knappe Leo kijk, kan het mijn mood niet verbeteren. Het verslechterd op het moment dat ik me realiseer dat ik vroeger deze film ontelbare keer keek, soms wel drie keer op een dag. Een wat uit de hand gelopen verslaving zou je denken, zij het niet dat ik dat deed op de dagen dat ik me erg slecht voelde, eigenlijk zoals vandaag. Een vlucht uit de werkelijkheid, even niet denken aan de sneltrein van gedachtes in mijn hoofd, even niet letten op de pijn en verdriet die als een fanfare door mijn lijf gieren.
Laatst kwam ik erachter dat stormchasen soms ook een vlucht uit de werkelijkheid is voor mij. Gewoon maar op pad gaan en focussen op de storm in de lucht, niet op de storm in mijn lijf. Dat maakte dat ik op pad ging voor stormen die eigenlijk niet de moeite waard waren. Pas later bedacht ik me dat dit een manier was om even niet na te hoeven denken over alle narigheid.
Kon ik maar iedere dag stormchasen, wegvluchten van mijn verleden, wegvluchten van de pijn en verdriet, weg van mijn vertrouwde bank. Ik zou graag een vogel willen zijn, vrij en gewoon op gevoel gaan vliegen waar je heen wilt. Niet teveel nadenken, niet teveel doen. Niks moeten, gewoon genieten van de vrijheid, genieten van je geweldige uitzicht, genieten van het zitten in bomen en van het gekakel van soortgenoten.
Maar helaas ben ik geen vogel, en kan ik niet vliegen. Toch voel ik af toe de vrijheid, vooral wanneer ik kan genieten van het weer, van een paard of van het bijzijn van vrienden of familie. Afgelopen weekend gaven we een feestje, en er waren veel vrienden en familie aanwezig. Ook al voelde ik me slecht, die avond voelde ik me rijk, even was de depressie aan de kant geschoven. Het hebben van dierbare om me heen, geeft me vrijheid.
Maar nu niet stormchasen, geen vrienden om me heen, geen feestje. En dan is het soms afzien, zoals vandaag. Ik zit veilig op de bank, mijn liefde is zorgzaam als altijd. Ja, met de depressie gaat het goed. En met mij? Vraag het me over een tijdje weer.